De lange geschiedenis van Ebon

In 1967 werd na het uit elkaar vallen van verschillende lokale bands in en rond Badhoevedorp een nieuwe band geformeerd met de naam “Red Eyes of Soul”.
Tijdens een druk bezet circuit van optredens, zowel lokaal als in een wijdere omtrek, bleek er voor die tijd een interessante formule gevonden te zijn door een mix te spelen van rock- maar vooral ook bluesmuziek. Alles leek van goud… behalve de naam. Na wat geharrewar van wie hij nu ook al weer was, werd besloten in 1969 een nieuwe naam te introduceren die zonodig nog indrukwekkender was n.l. “Ebon Clepsydra” wat in het Grieks zoveel betekent als “ebbenhouten water-uurwerk”. De diepere gedachte hier achter: zolang het uurwerk water ontvangt, zolang zal het zijn taak blijven verrichten. In het geval van de band dient het woord water vervangen te worden door het woord drank en de rest ligt dan voor de hand.
In 1974 verliet na een verhuizing de toenmalige sologitarist Jan Sandbergen de groep en werd opgevolgd door maar liefst 2 nieuwe gitaristen t.w. Sytze de Waard en Pieter van ’t Klooster. Beide gitaristen waren van een dermate kaliber dat de band al snel de nodige indruk maakte en er aan werk dan ook geen gebrek was. Na het vertrek van de bassist Frank Tulfer werden eerst Frank Holling en later Ronald Leunis op de “lage tonen” plek ingezet en er werd gedurende jaren met succes gewerkt.
Als constante factor (hij kwam, zag en ging nooit meer weg) bezet drummer Ruud van Heel ruimschoots de eerste plaats in de competitie “wie houdt dit vol” en omdat drummen alleen ook maar wat eenzaam is, wierp Ruud zich tevens op als leadzanger.
Ook de nieuwe naam “Ebon Clepsydra” bleek toch weer tal van problemen op te leveren. Bij alle aankondigingen van optredens op affiches en in de dag- en lokale weekbladen bleek vrijwel geen journalist, redacteur, hoofdredacteur, zetter of wie dan ook in staat de naam “Ebon Clepsydra” correct te spellen. Na talloze verbasteringen van de naam heeft de band uiteindelijk maar besloten om de staart van de naam op te offeren en heette de groep voortaan “Ebon” De groep werd inmiddels uitgebreid met nog een gitarist om de ritmegitaar partijen op te pakken. Dit was Ron Schnater, afkomstig uit de Amsterdamse formatie Split.
In 1979 raakte bassist Ronald Leunis betrokken bij een uiterst vervelend ongeval. Hij was hierdoor voor langere tijd uitgeschakeld. Omdat dit vlak voor een optreden gebeurde en men er niets voor voelde om dan maar af te haken, werd Jan Sandbergen, de oude sologitarist, gevraagd om tijdelijk in te vallen als basgitarist. Toen na geruime tijd bleek dat Ronald Leunis niet meer in staat was zijn de oude taak als bassist opnieuw op te pakken, werd gezamenlijk gekozen voor een definitieve plek voor Jan op de bulderplek.
Na alweer een verhuizing, deze keer ver onder de grote rivieren, verliet Sytze de Waard de band en verschoof de taak van Ron Schnater steeds meer naar de plek van tweede sologitarist, aangezien het werken met 2 sologitaristen toch wel een goede formule bleek te zijn. Om niet het onmisbare ‘muzikale behang’ te verliezen nu Ron meer soleerde werd een toetsenman aangetrokken in de persoon van Jan Humme. Wederom een opfrisser en een onmiskenbare uitbreiding van de muzikale mogelijkheden van de band. Na geruime tijd bleek dat Jan Humme een erg belangrijk mens aan het worden was en dat zijn carrière en gezin steeds meer tijd vergden. Hij moest dan ook een keuze maken en die viel helaas voor de band negatief uit. En toen waren er nog maar 4 indianen.
Maar wederom gebeurde er iets fraais… Ron Schnater deed tussen het gitaarwerk door gewoon ook toetsen.
Aangezien Pieter van ’t Klooster dat ook al geruime tijd deed kreeg band langzaam maar zeker weer een heel nieuwe muzikale kleur.
Door de jaren heen is ook het repertoire aan de tijd aangepast. Zo worden echte onvervalste oude rockers afgewisseld met werk van o.a. Alan Parsons, the Eagles, Little River Band, Joe Cocker, Pink Floyd, Robben Ford en talloze andere groepen.
En dan… last but not least…. gedurende al die tijd is de groep technisch bijgestaan, gereden, gesteund, opgepept en uitgekafferd als men het er weer eens bij liet zitten door een legendarische volhouwer… Jan van Duren.
Eén van de hoogtepunten in de loopbaan van de band was ongetwijfeld de samenwerking als begeleidingsband van het Zaanse koor
“Vocal Invention”. Dit project mondde uit in een gezamenlijk optreden in het splinternieuwe Zaantheater in Zaandam in maart 1999.
En ja hoor, vier door de wol geverfde mannen van beton, stonden daar opeens op een toneel van ongekende afmetingen te staren in een uitverkochte zaal met zo’n 950 personen met achter hun rug een machtig, ruim 90 personen tellend koor en een bigband en vlak voor je neus twee schitterende dansgroepen. En wij ons maar afvragen waar die rubber knieën vandaan kwamen? Als positieve spin-off van dit project is de pianist van het koor, Jeroen Snoeij, inmiddels toegetreden tot de gelederen van “Ebon” en kunnen we met een gerust hart vaststellen dat de toetsenhoek solide en zorgvuldig is ingevuld. De samenwerking met Vocal Invention werd in 2001 bevestigd met wederom een optreden in het Zaantheater.
Zoals door de jaren heen al zo vaak is gezien, ook nu kwam er van alles tegelijk over ons heen. Maar deze keer lieten we ons daar op een wel heel mooie manier door verrassen. Jeroen had eens in zijn familiekring rondgesnuffeld en stuitte op een nichtje Iris ten Haaf met zoals hij dat stelde “een heel verdienstelijk strotje” en waar is waar… Ebon heeft de meest in het oog springende verjongingskuur ooit ondergaan met Iris ten Haaf als zangeres en ook als blikvanger! (Wie gaat er nou zitten staren naar een stel ouwe kerels met gitaren als Iris voor op het podium staat?)…… Nou dan!
Na zoveel jaren kon het natuurlijk niet uitblijven! Kleine jongens worden groot, krijgen een belangrijke baan, stichten een gezin en moeten onder druk van al dit sociaal geweld uiteindelijk de band eraan geven, Zo ook Ron Schnater die na een respectabel aantal jaren afscheid nam in 2003. En of dit al niet vervelend genoeg was, Jeroen Snoeij raakte meer en meer verstrikt in het web waar menig student in verzeild raakt! Studie, studie en nog eens studie, meerdere bijbaantjes (om al die studie te bekostigen) en dan ook nog een vriendin en een eigen boot en de zomer op komst. Daar konden we als band niet tegenop en in mei 2004 stopte Jeroen. Ook Iris heeft toen de band verlaten. En of het allemaal niet genoeg was, Jan van Duren gaf er plotseling ook de brui aan om vervolgens zijn diensten bij een andere band aan te bieden. Nadat Ron Schnater weer op het oude nest terugkeerde heeft hij eind 2015 besloten vanwege steeds meer bezigheden Ebon de rug toe te keren.
Een lange zoekperiode verstreek waarna we kennis mochten maken met Daniël Hendriks. Begin 2018 schoof hij aan bij de band en is vanaf dat moment druk bezig een aantal instrumenten aan te schaffen en zich het repertoire eigen te maken, Misschien nog wel het belangrijkste aspect van Daniël, hij is “thuis” bij Ebon. Dus eindelijk weer eens echte piano- en synthesizergeluiden in de band, met afwisselend het geluid van een Taylor acoustische gitaar of een Gibson Les Paul.
En wat nu als je toetsen bij je band setup hebt en je zou eigenlijk toch die extra gitaar er bij willen hebben? Dan kom je vanzelf bij Kees van Rijs terecht. sinds de nazomer bij Ebon aangetreden en hard bezig zich door het repertoire te werken. Het wordt weer een hele band! Helaas heeft Kees aangegeven in zijn visie niet aan de verwachtingen te kunnen voldoen en heeft de band inmiddels weer verlaten.
In onze oefenruimte speelt ook een andere band, 10 AM. Daar kwam het voostel vandaan om met beide bands eens een avondvullend concert te doen in club N201 in Aalsmeer. Dat was een prima idee, zeker toen het besef kwam dat in het najaar van 2018, Ebon 50 jaar zou bestaan. Daar kun je dan meteen wel iets van maken. Op vrijdag 26 oktober 2018 hebben we officieël ons 50 jarig bestaan gevierd, met een echte huldiging erbij. Met dank aan Rob Schönhage en Trudy Sandbergen, fans, groupies en roadies van het eerste uur. Achter de nieuwspagina is daar een fotoalbum van te vinden.
Een periode is aangebroken dat de band zich bezig is gaan houden met de invulling van het repertoire dat langzaam maar zeker verschillende veranderingen doormaakt. Mede daardoor wordt het gemis aan de tweede gitarist opnieuw pijnlijk blootgelegd.
Weer wordt een nieuwe gitarist gevonden, een jonge vent met aan elke hand een extra vinger lijkt het, in de persoon van Robin Schriever. Robin studeert aan de Herman Brood academie en gebruikt zijn plek in de band om daar te leren dat het maken van muziek in groeps- verband heel wat meer inhoud dat een flinke stapel noten en accoorden kunnen produceren. De aanwezigheid van Robin was eigenlijk een zaak van ‘Mutual Interest’ of in het Nederlands, tweezijdig belang. Robin is inmiddels afgestudeerd en bij Ebon in 2021 afgezwaaid.
Een minder prettige situatie diende zich aan toen bleek dan Jan Sandbergen aan een ongeneeslijke ziekte bleek te lijden en zijn fysieke gezondheid dermate slecht werd dat deel uit maken van Ebon er helaas niet meer in zat. In mei 2023 heeft Jan dan ook de band verlaten.
Inmiddels is Sven Braamkolk aangeschoven om de plek van basgitarist over te nemen. Hierover kunt u nadere berichten verwachten, inclusief de onvermijdelijk foto.